Mozambique

Eerst een nachtje slapen in Johannesburg. De vorige keer dat ik in Johannesburg ben geweest was ik downtown citycenter. Dat is een stuk minder gezellig dan de suburb waar ik nu zat. We konden zelfs s’avonds in het donker gewoon over straat lopen. Wat een verademing. Daar een beetje gewinkeld en met de backpackers cartoons kijken in de huiskamer. We waren nog net niet stoer genoeg om op een backpackerszaal te gaan slapen dus hadden we onze eigen kamer. Er zat een wespennest boven mijn hoofd en de bedden zagen er een beetje sjofel uit maar we hebben het overleefd.

Kristel en ik hadden een tour geboekt met een gids voor de 9 dagen. De reisorganisatie had voor ons een busticket gekocht naar de hoofdstad van Mozambique, Maputo, en daar wachtte onze gids, Geofrio, op ons. Een visum konden we bij de grens kopen en daarna de bus weer in. In Johannesburg stonden we netjes op tijd bij het busstation. Het inchecken verliep niet echt vlekkeloos. We mochten de bus niet in omdat we geen visum hadden. De bus vertrok om 8 uur en om 5 voor 8 konden we de baliemedewerkers overtuigen om ons ticket dan maar om te boeken naar de grens van Mozambique. De bus op het nippertje gehaald. Zaten we dan in de bus, wetende dat we bij de grens achtergelaten zouden worden. Na een hoop stressen en bellen kwam onze Geofrio ons bij de grens ophalen. Wij ons visum geregeld en in niemandsland op hem wachten. Niet echt een fijne plek om met je paspoort en al rond te lopen. Na een hoop gedoe dan eindelijk in Mozambique. We reden naar Maputo. Het land ziet er nog armer uit dan Zuid-Afrika. Daar ingecheckt in ons hotel wat middenin het centrum ligt. S’avonds ergens lekker gaan eten. Het probleem is alleen een beetje dat er s’avonds niet zoveel te doen is en je ook niet zo veilig over straat kan. We eindigden dus om half 9 in ons hotel. Alle tv kanalen waren in het Portugees. Uiteindelijk toch maar een soap gaan kijken. Helemaal aan verslaafd ook na een paar dagen. We begrijpen er niks van maar we verzinnen gewoon ons eigen verhaal. ‘ oh volgens mij gaat zij vreemd!!’ Nog maar even een boekje lezen. Die wilden we alleen nog niet uit hebben omdat we voor meer van zulke avonden vreesden dus het lichtje ging vroeg uit. 

De dag erna kwam Geofrio ons ophalen en hebben we heel Maputo bekeken. Musea, monumenten en kerken, je kent het wel.

 

In een restaurantje de visspecialiteiten van het land gegeten. Verder nog een beetje in parkjes gewandeld en in het zonnetje gezeten. Want het is heus geen 35/40 graden in Mozambique!! S’avonds na het eten weer hetzelfde verhaal. Een beetje sneu op onze hotelkamer hangen, stukje van ons boek lezen, onze Portugese soap volgen. BBC konden we ook kijken en dat was een grote hit. 

Weer een beetje actie. We gingen met de ferry naar een stad aan de overkant van Maputo. Een stuk door Mozambique getrokken en wat dorpjes/stadjes tegengekomen. Heel weinig beschaving hier. Kinderen lopen hier nog een paar kilometer naar school elke dag en we moesten het doen met zandweggetjes. We werden hevig door elkaar geschuld. Een powerplate van Snowworld is er niets bij. (ff een beetje gratis reclame voor je hoor Tim) Naar een olifantenreservaat gereden. Daar hebben we welgeteld 0 olifanten gezien. Ole ole. Wel krokodillen en nijlpaarden maar toch, daar kwamen we niet voor. We konden ergens in een huisje plassen. We hadden alleen gezien dat er in desbetreffend huisje een hoop muggen zaten. Malaria is de 2e doodsoorzaak in Mozambique dus we waren niet erg happig om daar naar binnen te gaan. Maarja als de nood hoog is dat moet je wel. Gillend en al wapperend met onze handen gingen Kris en ik daar naar de wc. We zaten natuurlijk echt onwijs de aanstellerige toerist uit te hangen maar soms is zoiets groter dan jezelf. Het ironische hieraan is wel dat we diezelfde avond minstens 20 keer geprikt zijn door muggen en we ons op die wc dus niet in alle mogelijke bochten hadden hoeven wringen, wat een moeilijke prestatie is op een wc. Onderweg moesten we nog een keer plassen. Maar midden in de wildernis hebben ze meestal niet zoveel toiletten. Wij gingen samen achter de auto zitten en verzochten Geofrio vriendelijk om niet in zijn achteruitkijkspiegel te kijken. We reden uit het ‘Olifanten’park. Geofrio scheurde vrolijk een beetje door het moerasachtige gebied. Tot we vast zaten. Het lijkt leuk om een toer te doen met 2 jonge giechelende meisjes in plaats van de gewoonlijke bus vol bejaarden. Maar als je wielen wegzakken in de blubber hadden een paar sterke mannen best van pas gekomen. Geofrio zat buiten de zwoegen in de modder met een schep en taken. Ondertussen moesten Kris en ik kijken of er geen Blackmamba (=dodelijke slang) aankwam. Gezellig We waren nog niet zoveel opgeschoten toen er na een uurtje een andere auto aan kwam rijden. Hoppakee ook vast. Uit de auto kwam een lading Afrikanen gesprongen, het moeten er ongeveer 10 geweest zijn. Ze hadden redelijk snel hun auto eruit geduwd. Daarna probeerden ze ons eruit te trekken door een touw aan de twee auto’s vast te maken. Na de 10e poging begrepen zij ook wel dat het touw elke keer ging breken. Iets wat Kris en ik al na de tweede keer doorhadden. Wij waren ondertussen toch maar de auto uitgekomen om te helpen duwen. Na alle tevergeefse moeite zwaaiden we de andere bus maar vrolijk gedag en wensten we ze veel succes met de rest van de reis. Het dichtsbijzijnde dorp was een half uur rijden van ons vandaan en iemand is naar ons toegereden om ons te redden. Eind goed al goed.

Op naar naar Ponta Mamoli. Onze lodge daar was erg mooi. Overal romantische rozenblaadjes, een romantische grote klamboe, een romantisch zitje voor de deur, romantisch uitzicht op de zee die 20 meter verder lag. Kortom alles was romantisch. We kwamen er dan ook achter dat op deze plaats normaal veel mensen op honeymoon zijn. Geen probleem hoor voor Kris en mij. Wij deden gezellig mee en maakten strandwandelingen op ons kilometerlange privestrand. We waren samen met nog 2 andere mensen de enige gasten en het was echt heel mooi. Overdag heerlijk in de zon liggen en in de zee spartelen. Die lekker warm was en niet -20 zoals in Kaapstad. We kwamen helemaal tot rust. We hebben tenslotte zo’n stressvol bestaan in Kaapstad. S’avonds werd er een superlekkere driegangen maaltijd geserveerd. We dachten al dat het daarna weer boekje lezen en om 9 uur slapen zou worden maar gelukkig kwam er iets leukers op ons pad. We hadden vrienden gemaakt met twee plaatselijke duikinstructeurs. En zoals goede vrienden betaamd zorgen die voor gratis drankjes, lifts naar de bewoonde wereld die een goede driekwartier rijden was en de mogelijkheid om gratis te snorkelen. Aangezien ik in Brazilie en Mallorca met snorkelen niet zoveel bijzonders heb gezien waren we vooral daar blij mee. Helemaal toen we hoorden dat je ongeveer 90% kans hebt dat je dichtbij dolfijnen zwemt dan. We hadden wel een beetje pech want eerst dachten we oke leuk, dat doen we morgen. Maar die dag was de motor van de boot stuk gegaan. De dag erna was de boot gemaakt maar waren de golven te hoog. Als we niet zulke luie wezens waren hadden we alsnog wel dolfijnen kunnen zien. Nick, 1 van de duikinstructeuren riep ons een keer toen we op het strand lagen. Blijkbaar sprongen er dolfijnen door de zee naast ons maar wij lagen te slapen als prinsesjes. (meer als kwijlende monsters waarschijnlijk maar dat laten we maar even buiten beschouwing) zonde! 

Paar dagen daar de natuur gezien, genoten van de rust en de zon overdag en s’avonds van de wijn, de pooltafel, het personeel. We hebben wat afgelachen. Zelfs een Mozambique’s feestje gehad haha. Na een paar dagen moesten we helaas afscheid nemen van ons paradijsje. 

Weer een stuk door Mozambique gescrossd. Onderweg kwamen we ergens een temple tegen die er van de buitenkant wel mooi uitzag. We vroegen aan Geofrio of we er even uitkonden om de tempel eens even te bekijken. Was echt een mooie en wat waren de mensen er gastvrij. We moesten gelijk meekomen, kregen thee en we moesten ook vooral al hun hapjes proeven wat we ons geen twee keer lieten zeggen.We werden uitgenodigd voor hun ceremonie maar helaas moesten we een ferry zien te halen. In Maputo dachten we op een avond te oplossing gevonden te hebben voor ons saaie-avond-syndroom. We gingen naar de bioscoop. De bioscoop zat twee straten verderop dus dat durfden we savonds nog net aan. Het was een oude theaterzaal en het ging er wel een beetje anders aan toe dan thuis. Er ging een bel als de film begon, mensen werden met een zaklamp de zaal ingebracht, er draaide de hele dag maar 1 film en die was half in Engels, half in Portugees. Juist dat is best lastig. De Engelse stukjes werden Portugees ondertiteld en de Portugese stukjes uhh niet. Heel veel begrepen we dan ook niet van de film maar het was een grappige ervaring.

Terug door Zuid-Afrika getoerd tot we weer in Johannesburg waren. Daar nog even wat gegeten en een potje kaart gespeeld. Terug in Kaapstad waar gezellig ook de zon nog schijnt, hetzij iets minder fel…