Nambia

Toen mijn huisgenoten hoorden dat ik een rondreis door Namibie ging doen waren ze heel blij voor me. Totdat ze hoorden dat het om een kampeerreis door Namibie ging. Toen hadden ze ineens heel veel medelijden met mijn medepassagiers. Ik heb duizend adviezen van ze gekregen, dikke sokken, een zaklamp en een slaapzak. 
Ikzelf maakte me ondertussen niet zo heel erg veel zorgen (kan ik achteraf nu heel stoer zeggen). Ik had namelijk een erg goede deal gemaakt met Luuk. Hij was verantwoordelijk voor de tent en onze backpacks, terwijl ik moest zorgen dat ik mooi bruin werd. Ik heb nog nooit zo prettig met iemand samengewerkt.
Vanuit Kaapstad zijn we met 22 man in een truck (TRUCK, want als je bus zegt wordt je er zonder pardon uitgegooid door de TRUCKdriver) naar Namibie vertrokken. 
Elke dag zaten we best wel lang in de truck, met een gemiddelde van 5 uur per dag. Je krijgt wel een hechte band met de groep als je zolang met elkaar opgescheept zit. Toen Irene jarig was, besloten ik Luuk en Julie dan ook om een mooi liedje voor haar te zingen. ‘ happy birthday to you – happy birthday to you – happy birthday dear…’. Genant wel, om na bijna een week haar naam nog niet te kennen. Ze heeft vast nog een mooie verjaardag gehad. Natuurlijk zit er ook altijd iemand in de groep, die minder leuk is. Een wat oudere vrouw van de toer, ik realiseer me nu dat ik haar naam niet weet blijkbaar waren we toch niet zo hecht als ik dacht, was wel een beetje vervelend. Ze maakte de toer mee vanachter haar camera en in de truck moest ze altijd even over je heen komen hangen zodat ze een foto (of 100) door het raam heen kon maken. Prima, maakten wij geen probleem van hoor. Maar toen ik en Luuk een keer in de rij voor het eten wat mooie danspasjes maakten werd ons vriendelijk verzocht om eerst eten op de scheppen en daarna ergens anders te gaan dansen. Juist terwijl we nog in de rij stonden. Hier maakte ze zichzelf natuurlijk niet veel geliefder door. Al de tentjes stonden elke nacht dicht bij elkaar. We wisten hierdoor precies wie er snurkte, slaapwandelde of een gezellige nacht had. 
Niet alleen de mensen die de toer deden, ook de drivers en guides leerden we kennen. Mike de driver, wilde zijn leeftijd nooit verhullen omdat dat zijn kansen bij de vrouwtjes wel eens in gevaar kon brengen. De driver van onze 22urige terugreis zei ‘Don’t be late, I have no mercy’ waarop vervolgens de gehele crew bij elke stop te laat binnen kwam rennen. Lissom onze tourguide, die elke avond pas als allerlaatste vertelde hoelaat we de volgende ochtend gingen ontbijten en nooit wilde verklappen wat het avondeten zou zijn. 
Ik heb ontzettend veel mooie dingen gezien op deze toer. We begonnen bij de Cederberg Mountains, dit ligt nog in Zuid-Afrika. We kregen een rondleiding van Skokje, die zijn naam te danken heeft aan het feit dat zijn moeder schrok en een ‘skokje’ (Afrikaans) van zijn huidskleur toen hij geboren werd. Hier hebben we bijvoorbeeld veel giftige schorpioenen gezien en oude rotstekeningen.
De fish river canyon. Een enorme canyon waar we een mooie zonsondergang gezien hebben. De sossosvlei met enorme zandduinen. S’ochtends voor zonsopgang hebben we de duinen beklommen. HEEL erg koud en HEEL erg zwaar maar ik heb de top bereikt. En niet eens als laatste! Niet te omschrijven mooi het daar is als de zon langzaam opkomt. We hebben een toer gehad waarbij we alles over de woestijn hebben geleerd. Wilde struisvogels die naast onze truck meerenden. Flamingo’s gezien. Elke avond eten en drankjes doen bij het kampvuur. Het Namibische nachtleven uitgeprobeerd. Heel veel mooie landschappen gezien. Heel veel zand gezien. S’nachts lag de temperatuur rond het vriespunt en was het pikkedonker dus met de dikke sokken, zaklamp en slaapzak (en de duizend goede adviezen) ben ik hartstikke blij geweest!

Garden Route door Zuid-Afrika

Zoals het hoort in Afrika begon onze roadtrip met een ingeslagen ruitje en een gestolen radio. Voor niks cd’tjes gebrand en erger nog, de auto deed niets meer. Hier kwamen we, ook heel Afrikaans, lekker laat pas een uur van te voren achter. Auto 2 was een uur eerder al weggereden en hier begon auto 1 druk mee te bellen. De oplossing was dat ik naar auto 2 reed die bij een benzinestation gestopt was en daar op mij aan het wachten was. Natuurlijk kwam ik dik in de file dus toen we uiteindelijk wegreden bij het benzinestation werden ze bedankt door de medewerkers dat ze juist dit benzinestation hadden uitgekozen om drie uur lang uit verveling snacks, redbull en kranten te kopen. We reden dus iets later dan gepland weg en hebben de eerste 700km van de prachtige garden route in het donker gereden.

De snelweg is vaak helemaal niet verlicht en iedereen rijd er ongeveer 160 km/uur dus er gebeuren nogal wat ongelukken. Als we weer eens ergens stil stonden door een ongeluk hadden wij gelukkig de ipod van Stefan om op de auto aan te sluiten en dansten we buiten op mooie dance classics totdat we weer verder konden rijden.

Toen we bijna in Mosselbay waren moesten we onze lonely planet maar eens raadplegen om een plek te zoeken waar we konden uitrusten na dag 1 van de garden route. Gelukkig was onze lonely planet heel erg up2date en waren niet alle hostels of vol of geen hostel meer. We eindigden uiteindelijk in een trein die nu als hostel gebruikt wordt en die ijskoud was omdat hij naast het strand stond.

Onze spullen daar gedumpt en op zoek naar het uitgaansleven! De meeste mensen doen de Garden Route in de Afrikaanse zomer (en ik wist waarom toen ik savonds in mn treinstapelbedje lag te bibberen) dus alleen alle dorpsgekken waren aanwezig in de barretjes en clubs.

In bar 1 kwamen we een mooi idols-kandidaatje tegen die zijn liedjes ten gehore bracht in een blote bast. En hij kon dat niet zo goed hebben als om maar een vergelijking te maken. Toen ons ook nog ‘hele goede xtc’ en champagne aangeboden werd door een groepje die Yeti’s verjaardag daar vieren besloten we maar om ergens anders ons geluk te gaan beproeven. Een andere discotheek was duidelijk een succes, voor mensen in een andere leeftijdscategorie ja. We hebben hun even laten zien hoe dansen anno 2009 moet en daarna zochten we ons treintje maar weer op.

In Monkeyland zijn we gaan lunchen. Ons werd al verteld dat de aapjes er graag vandoor gaan met je spullen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee zou je denken. Desalniettemin was het blikje cola van Arjan binnen de minuut verdwenen. Later zagen we een aap ergens in een boom verwoedde pogingen doen om het blikje cola optedrinken. Hilarisch omdat het blikje nog dicht zat. Jonah is een tijdje geleden naar Monkeyland geweest en toen stond zijn zonnebril de aap een stuk leuker dan hem.

Het bleef niet bij apen alleen, want ik heb ook gewandeld met een olifant.

Ik moest mn hand in zn slurf steken en zo kwam hij achter me aan. Ook hebben we de olifanten eten gegeven, erg leuk!

 

Nog twee auto’s met xchange studenten kwamen aan en 8 van onze stoeren mannen wilden graag de hoogste commercieele bunjeejump van de wereld maken. De rest begreep niet zo goed waarom, maar volgde braaf. In een barretje konden wij de sprong op een schermpje volgen. Hierbij werd op de gezichten ingezoomd wat erg vermakelijk was.

We hebben nog veel door de natuur getourd en alle toeristische attracties bekeken. Garden route kunnen we doorstrepen op ons to-do lijstje! 

Verder hebben we veel mooie natuur gezien en beroemde bruggen e.d. Garden route kunnen we doorstrepen op ons to-do lijstje!

Ode aan het strand

Fancy Fabolous

Ik en Kristel hadden met wat andere meisjes afgesproken om een high tea te doen is het superluxe Mount Nelson hotel. We hebben het allemaal drukdrukdruk(maar we stressen niet, want dat doet niemand in Afrika) dus we hadden al een maand van te voren gereserveerd. Nu is een maand best lang en op de dag zelf bedachten Kristel en ik dat de dames in kwestie de date wel eens vergeten konden zijn. Wat is de telefoon dan toch een goede uitvinding. Totdat het beste apparaat verbinding maakt met maar liefst 5 voicemails. Hmmmm. Zijn ze misschien op een overland trip gegaan en hebben ze nu geen bereik? Hebben ze express hun telefoon uitgezet omdat ze ons eigenlijk helemaal niet aardig vinden? Liggen ze nog te slapen na de heftige party van de avond ervoor? Wanhopig probeerden we nog andere mensen te charteren voor ons uitje. We begonnen bij Stefan. Hij wilde in eerste instantie namelijk al graag mee, maar wij wimpelden hem af met een ‘uhhh ja hmm het is eigenlijk een meidenmiddagje’. Heel begrijpelijk bedankte hij nu dus voor de eer om als tweede keus mee te mogen. Bijna al onze andere vriendjes waren aan het surfen of hadden iets beters te doen dan met ons een kopje thee te gaan drinken. We hebben zelfs even met het idee gespeeld om dan onze landlords uit te nodigen of ja in onze wanhoop desnoods de carrentels mee te vragen. Na wat heen en weer gebel gaven we de hoop maar op. Jammer, we hadden juist zo’n trek in chocola. En even naar de engine rijden en een reep chocola meenemen is toch niet helemaal hetzelfde. Uit pure wanhoop maar een beetje op het balkon gaan hangen, slobberkleren aan en een boekje lezen…

Totdat ik om tien over half drie gebeld werd. Waar we bleven…Kristel en ik snel mijn groene monster ingehold en op naar het Mount Nelson. Nou vielen we misschien al een beetje op door mijn niet zo dure niet zo mooie auto, maar het werd nog erger toen we naar binnen liepen nadat de portier de deur voor ons opgehouden had. Iedereen zag er echt heel netjes uit. Netter dan ik met mijn nikies aan zegmaar. Underdressed is een understatement. Wel een hele leuke middag gehad nog. Mini-sandwiches, chocola(waar het ons allemaal om te doen was) en duizend andere lekkere dingen. Je begrijpt dat dit buffet ook gelijk dienst deed als avondeten.

Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen maar twee dagen erna had ik een gelijksoortige situatie. Tim, mn nieuwe huisgenoot, was jarig. Zijn collega’s hadden hem uitgenodigd om wat te gaan drinken met hen en ik ging ook mee. Nou bleek de borrel niet bepaald in het eerste de beste bruine café te zijn maar in het duurste hotel van heel Kaapstad. En jawel, ik liep weer vrolijk op mijn nikies. Gelukkig was Tim er zelf ook niet helemaal op voorbereid en zag hij er ook niet echt million dollar baby uit. Hij werkt bij en real-estate bedrijf en dat bedrijf heeft veel geld dus eigenlijk hadden we beter moeten weten. De toiletten heten er geen toiletten maar restrooms. En dat zou je er ook kunnen doen als je zou willen. Kaptafels met lekkere zitstoelen e.d. Een mooie gelegenheid om een goede deal te maken met de villa-verkopers voor een leuk optrekje in Camps Bay. Dit faalde jammerlijk maar het was erg gezellig. Daardoor vergaten we de tijd een beetje, wat wel een beetje lullig was. 15 man zat namelijk al een halfuur op de birthdayboy te wachten in een restaurant. Daar was het net zo gezellig maar voelde ik me wel meer op mn gemak in mn nikies..

Stage??

Het is natuurlijk niet zo spannend om een blog over mijn stage te schrijven. Maar na een hoop vragen over het wel een wee van mn stage en wat jaloerse reacties van klasgenootjes dan hier toch een update over het serieuze gedeelte van mijn verblijf hier. 

Ja ik sta nogsteeds elke dag om 7 uur op. 5 dagen in de week om precies te zijn in plaats van de verplichte 4. Moe of niet, ik spring in mn mooie Brutal Benny en rij naar de Universiteit. Daarnaast ben ik ook een goede anderhalve week eerder begonnen met mijn stage dan in mijn contract staat, vandaar dat ik wat dagen vrij heb. Ik geef het liever niet toe, maar soms werk ik zelfs op zaterdag bij een open dag. Op veler verzoek; daar gaat ie dan:

Ik ben al redelijk ingeburgerd bij het bedrijf. De communicatie in Engels is nu echt een eitje. Ik snap (bijna) altijd wat er van mij verwacht word en ik kan met (bijna) iedereen goed overweg. Uiteraard zijn er wat uitzonderingen op de regel... 
Laatst stond er ineens iemand in mijn kantoor te schreeuwen. Ho ho ho, wat is er aan de hand? ‘Je ligt gewoon te slapen buiten, dat kan toch niet, wat moeten de bezoekers wel niet denken’ ‘ Ga maar achter deze deur slapen –BOEM-’. Wat zij niet begreep, is dat sommige mensen(aka ik) het FIJN vinden om in de zon te zitten. (je ziet namelijk echt geen Afrikaan in de zon, ever) En dat de oogleden dan natuurlijk ook bruin moeten worden. En in je lunchpauze mag je opzich toch zelf weten wat je aan het doen bent? Een ander issue is internet. In Nederland hebben we eigenlijk allemaal gewoon unlimited toegang tot het internet en zoniet dan tap je het wel ergens illegaal af. Hier bestaat dat niet en betaal je per MB. Bij bedrijven en ook bij ons heb je wel een soooort van unlimited internet maar het wordt nogsteeds niet echt gewaardeerd als je bijvoorbeeld even een filmpje op youtube bekijkt. (behalve het filmpje van afgelopen koninginnedag, alle vuile sensatiezoekers wilden het zien en toen mocht het ineens wel natuurlijk). Ik zit elke dag een uur bij de receptie zodat de receptioniste lunchpauze heeft. Ze heeft me ook een aantal keer gebeld met de vraag of ik alsjeblieft 5 minuten op haar plek kon zitten. Oke VIJF minuten zeg ik dan. Als ze dan na 10 minuten terug komt lopen snapt ze echt niet waarom ik minder vrolijk kijk dan 5(10!) minuten geleden. De diploma-uitreiking begon hier zelfs een kwartier te laat. Heel normaal allemaal voor Afrikaanse begrippen.

Ik hou me nu vooral bezig met de motivatie van werknemers. Sinds dat ik hier ben zijn er denk ik al 10 mensen opgestapt van de 50 mensen die hier totaal werken. Ik probeer een aantal motivatie-theorien te gebruiken en kijk ook ondertussen ook naar de arbeidsvoorwaarden die de mensen hier hebben. Hiervoor praat ik veel met de medewerkers (docenten) en de staff. Uiteindelijk breng ik hier dan een advies over uit. Verder hou ik het verzuim bij en doe ik student-affair dingen en wat er verder maar te doen is op het moment. De lonen liggen wel een stuk lager hier dan in Nederland. Het leven is ook wel goedkoper, maar de meeste boodschappen in de supermarkt zijn ongeveer even duur als in Nederland. Ik ga wel goed om met de Marketing manager dus ik durfde het na een tijdje wel aan om naar zijn salaris te vragen. Hij is pas afgestudeerd en hij verdiend 8000R wat met de huidige koers ongeveer overeen komt met 750E. De mevrouw die achter de receptie zit verdient 5000R. Een schoonmaakster verdient rond de 2500R. Ze kunnen ook niet geloven dat je bij ons tenminste 800E in de maand van de overheid krijgt als je werkloos bent. Niet heel erg opwindend allemaal maar ik vermaak me er wel! Zodra er hier wel iets heel spannends gebeurd zijn jullie de eerste die het horen

Zo verloopt de communicatie in ons huis:

Thomas maakt teveel lawaai snachts en het huis was het zat om hier nog langer nachtrust over te verliezen:

Zijn respons:

 

Mozambique

Eerst een nachtje slapen in Johannesburg. De vorige keer dat ik in Johannesburg ben geweest was ik downtown citycenter. Dat is een stuk minder gezellig dan de suburb waar ik nu zat. We konden zelfs s’avonds in het donker gewoon over straat lopen. Wat een verademing. Daar een beetje gewinkeld en met de backpackers cartoons kijken in de huiskamer. We waren nog net niet stoer genoeg om op een backpackerszaal te gaan slapen dus hadden we onze eigen kamer. Er zat een wespennest boven mijn hoofd en de bedden zagen er een beetje sjofel uit maar we hebben het overleefd.

Kristel en ik hadden een tour geboekt met een gids voor de 9 dagen. De reisorganisatie had voor ons een busticket gekocht naar de hoofdstad van Mozambique, Maputo, en daar wachtte onze gids, Geofrio, op ons. Een visum konden we bij de grens kopen en daarna de bus weer in. In Johannesburg stonden we netjes op tijd bij het busstation. Het inchecken verliep niet echt vlekkeloos. We mochten de bus niet in omdat we geen visum hadden. De bus vertrok om 8 uur en om 5 voor 8 konden we de baliemedewerkers overtuigen om ons ticket dan maar om te boeken naar de grens van Mozambique. De bus op het nippertje gehaald. Zaten we dan in de bus, wetende dat we bij de grens achtergelaten zouden worden. Na een hoop stressen en bellen kwam onze Geofrio ons bij de grens ophalen. Wij ons visum geregeld en in niemandsland op hem wachten. Niet echt een fijne plek om met je paspoort en al rond te lopen. Na een hoop gedoe dan eindelijk in Mozambique. We reden naar Maputo. Het land ziet er nog armer uit dan Zuid-Afrika. Daar ingecheckt in ons hotel wat middenin het centrum ligt. S’avonds ergens lekker gaan eten. Het probleem is alleen een beetje dat er s’avonds niet zoveel te doen is en je ook niet zo veilig over straat kan. We eindigden dus om half 9 in ons hotel. Alle tv kanalen waren in het Portugees. Uiteindelijk toch maar een soap gaan kijken. Helemaal aan verslaafd ook na een paar dagen. We begrijpen er niks van maar we verzinnen gewoon ons eigen verhaal. ‘ oh volgens mij gaat zij vreemd!!’ Nog maar even een boekje lezen. Die wilden we alleen nog niet uit hebben omdat we voor meer van zulke avonden vreesden dus het lichtje ging vroeg uit. 

De dag erna kwam Geofrio ons ophalen en hebben we heel Maputo bekeken. Musea, monumenten en kerken, je kent het wel.

 

In een restaurantje de visspecialiteiten van het land gegeten. Verder nog een beetje in parkjes gewandeld en in het zonnetje gezeten. Want het is heus geen 35/40 graden in Mozambique!! S’avonds na het eten weer hetzelfde verhaal. Een beetje sneu op onze hotelkamer hangen, stukje van ons boek lezen, onze Portugese soap volgen. BBC konden we ook kijken en dat was een grote hit. 

Weer een beetje actie. We gingen met de ferry naar een stad aan de overkant van Maputo. Een stuk door Mozambique getrokken en wat dorpjes/stadjes tegengekomen. Heel weinig beschaving hier. Kinderen lopen hier nog een paar kilometer naar school elke dag en we moesten het doen met zandweggetjes. We werden hevig door elkaar geschuld. Een powerplate van Snowworld is er niets bij. (ff een beetje gratis reclame voor je hoor Tim) Naar een olifantenreservaat gereden. Daar hebben we welgeteld 0 olifanten gezien. Ole ole. Wel krokodillen en nijlpaarden maar toch, daar kwamen we niet voor. We konden ergens in een huisje plassen. We hadden alleen gezien dat er in desbetreffend huisje een hoop muggen zaten. Malaria is de 2e doodsoorzaak in Mozambique dus we waren niet erg happig om daar naar binnen te gaan. Maarja als de nood hoog is dat moet je wel. Gillend en al wapperend met onze handen gingen Kris en ik daar naar de wc. We zaten natuurlijk echt onwijs de aanstellerige toerist uit te hangen maar soms is zoiets groter dan jezelf. Het ironische hieraan is wel dat we diezelfde avond minstens 20 keer geprikt zijn door muggen en we ons op die wc dus niet in alle mogelijke bochten hadden hoeven wringen, wat een moeilijke prestatie is op een wc. Onderweg moesten we nog een keer plassen. Maar midden in de wildernis hebben ze meestal niet zoveel toiletten. Wij gingen samen achter de auto zitten en verzochten Geofrio vriendelijk om niet in zijn achteruitkijkspiegel te kijken. We reden uit het ‘Olifanten’park. Geofrio scheurde vrolijk een beetje door het moerasachtige gebied. Tot we vast zaten. Het lijkt leuk om een toer te doen met 2 jonge giechelende meisjes in plaats van de gewoonlijke bus vol bejaarden. Maar als je wielen wegzakken in de blubber hadden een paar sterke mannen best van pas gekomen. Geofrio zat buiten de zwoegen in de modder met een schep en taken. Ondertussen moesten Kris en ik kijken of er geen Blackmamba (=dodelijke slang) aankwam. Gezellig We waren nog niet zoveel opgeschoten toen er na een uurtje een andere auto aan kwam rijden. Hoppakee ook vast. Uit de auto kwam een lading Afrikanen gesprongen, het moeten er ongeveer 10 geweest zijn. Ze hadden redelijk snel hun auto eruit geduwd. Daarna probeerden ze ons eruit te trekken door een touw aan de twee auto’s vast te maken. Na de 10e poging begrepen zij ook wel dat het touw elke keer ging breken. Iets wat Kris en ik al na de tweede keer doorhadden. Wij waren ondertussen toch maar de auto uitgekomen om te helpen duwen. Na alle tevergeefse moeite zwaaiden we de andere bus maar vrolijk gedag en wensten we ze veel succes met de rest van de reis. Het dichtsbijzijnde dorp was een half uur rijden van ons vandaan en iemand is naar ons toegereden om ons te redden. Eind goed al goed.

Op naar naar Ponta Mamoli. Onze lodge daar was erg mooi. Overal romantische rozenblaadjes, een romantische grote klamboe, een romantisch zitje voor de deur, romantisch uitzicht op de zee die 20 meter verder lag. Kortom alles was romantisch. We kwamen er dan ook achter dat op deze plaats normaal veel mensen op honeymoon zijn. Geen probleem hoor voor Kris en mij. Wij deden gezellig mee en maakten strandwandelingen op ons kilometerlange privestrand. We waren samen met nog 2 andere mensen de enige gasten en het was echt heel mooi. Overdag heerlijk in de zon liggen en in de zee spartelen. Die lekker warm was en niet -20 zoals in Kaapstad. We kwamen helemaal tot rust. We hebben tenslotte zo’n stressvol bestaan in Kaapstad. S’avonds werd er een superlekkere driegangen maaltijd geserveerd. We dachten al dat het daarna weer boekje lezen en om 9 uur slapen zou worden maar gelukkig kwam er iets leukers op ons pad. We hadden vrienden gemaakt met twee plaatselijke duikinstructeurs. En zoals goede vrienden betaamd zorgen die voor gratis drankjes, lifts naar de bewoonde wereld die een goede driekwartier rijden was en de mogelijkheid om gratis te snorkelen. Aangezien ik in Brazilie en Mallorca met snorkelen niet zoveel bijzonders heb gezien waren we vooral daar blij mee. Helemaal toen we hoorden dat je ongeveer 90% kans hebt dat je dichtbij dolfijnen zwemt dan. We hadden wel een beetje pech want eerst dachten we oke leuk, dat doen we morgen. Maar die dag was de motor van de boot stuk gegaan. De dag erna was de boot gemaakt maar waren de golven te hoog. Als we niet zulke luie wezens waren hadden we alsnog wel dolfijnen kunnen zien. Nick, 1 van de duikinstructeuren riep ons een keer toen we op het strand lagen. Blijkbaar sprongen er dolfijnen door de zee naast ons maar wij lagen te slapen als prinsesjes. (meer als kwijlende monsters waarschijnlijk maar dat laten we maar even buiten beschouwing) zonde! 

Paar dagen daar de natuur gezien, genoten van de rust en de zon overdag en s’avonds van de wijn, de pooltafel, het personeel. We hebben wat afgelachen. Zelfs een Mozambique’s feestje gehad haha. Na een paar dagen moesten we helaas afscheid nemen van ons paradijsje. 

Weer een stuk door Mozambique gescrossd. Onderweg kwamen we ergens een temple tegen die er van de buitenkant wel mooi uitzag. We vroegen aan Geofrio of we er even uitkonden om de tempel eens even te bekijken. Was echt een mooie en wat waren de mensen er gastvrij. We moesten gelijk meekomen, kregen thee en we moesten ook vooral al hun hapjes proeven wat we ons geen twee keer lieten zeggen.We werden uitgenodigd voor hun ceremonie maar helaas moesten we een ferry zien te halen. In Maputo dachten we op een avond te oplossing gevonden te hebben voor ons saaie-avond-syndroom. We gingen naar de bioscoop. De bioscoop zat twee straten verderop dus dat durfden we savonds nog net aan. Het was een oude theaterzaal en het ging er wel een beetje anders aan toe dan thuis. Er ging een bel als de film begon, mensen werden met een zaklamp de zaal ingebracht, er draaide de hele dag maar 1 film en die was half in Engels, half in Portugees. Juist dat is best lastig. De Engelse stukjes werden Portugees ondertiteld en de Portugese stukjes uhh niet. Heel veel begrepen we dan ook niet van de film maar het was een grappige ervaring.

Terug door Zuid-Afrika getoerd tot we weer in Johannesburg waren. Daar nog even wat gegeten en een potje kaart gespeeld. Terug in Kaapstad waar gezellig ook de zon nog schijnt, hetzij iets minder fel…

Een goede voorbereiding is het halve werk..

Met 7 personen wilden we de Garden Route door heel Zuid-Afrika gaan doen. De eerste hindernis was om een geschikte datum vinden voor deze trip. Er werd gesmeekt om vrije dagen, vlucht van moeder werd ervoor verzet en er werd onderling flink onderhandeld over de perfecte week om te vertrekken. Na een week met heftig facebooken (natuurlijk niet stiekem onder werktijd) was het dan zover! 4 mei zou de grote dag worden. Yes we hadden een datum. Vervolgens gebeurde er alleen een aantal weken niks. De planner in mij begon zich toen toch een beetje zorgen te maken. Accomodaties boeken, route plannen en afspraken maken over de hoeveelheid bagage die iedereen kan meenemen. Waarvan dat laatste voor mij misschien nog wel het belangrijkste was. ‘ Zullen we Cahal ook meevragen op de Garden Route? Is wel gezellig’ – ‘ Ja hmm, nee, want waar moet ik dan mn koffer laten in de auto.’ We probeerden een vergadering over de Garden Route voor elkaar te krijgen. Ook dit bleek erg lastig. Dan was er weer iemand in Namibie, dan had iemand weer een kater, er was altijd wel wat. Uiteindelijk waren we dan allemaal bij elkaar. De ‘vergadering’ was niet erg productief. De jongens waren meer bier aan het drinken dan aan het meedenken en de helft zat buiten te roken. Stefan was er niet eens. Alesandra en ik waren de enigen die een beetje fanatiek aan het googlen en nadenken waren. Alesandra zocht ook verwoed op dr blackberry, onze NewYorkse vriendin kan niet zonder dat ding. Een hele reis door Zuid-Afrika hadden we uitgestippeld. Wat we gingen doen en hoelang we waar bleven. Fijn dat het allemaal geregeld is nu dacht ik nog voordat ik ging slapen.

De volgende ochtend had Stefan gelezen wat we allemaal voor leuks bedacht hadden en hij kwam naar me toe. De Garden Route leek hem toch niet zo leuk, hij had een deel al gezien en hij twijfelde of hij nog wel mee wilde gaan. Jahoor, dacht ik, komt hij nu mee net nu we alles eindelijk rond hebben. Ik werd ook een beetje boos. ‘ Ja uhh Steef dan had je maar bij die vergadering moeten zijn hoor! Doe toch eens niet zo negatief, pessimist! Het wordt heus wel superleuk hoor je stelt je echt aan’ -- boem deur dicht. Een beetje pissig stond ik er onder de douche nog eens over na te denken. Ja oke, het is misschien niet zo heel leuk om mooie stranden te bekijken als het winter is, en nouja het is misschien niet zo leuk om een dag in een saai dorp te zitten waar ze wel een vette Ostrichfarm hebben maar waar je in een half uurtje doorheen bent… En oke, de hoogste bunjeejump is ook niet mijn grote droom nee. Hmmm…Op mn werk aangekomen gelijk via facebook iedereen weer een berichtje gestuurd. ‘Wie wil er mee naar Mozambique?’ De meesten hadden daar geen geld voor, maar vonden het niet erg als ik iets anders wilde gaan doen. In Kristel vond ik een mooie medestander. Gelijk doken we de Nomad(plaatselijke touroperator) gids in. Mozambique! Mozambique! Yesss!! Boeken was een hel. Er is namelijk 1 ding wat je moet weten over Zuid-Afrikanen. Ze zijn L-A-N-G-Z-A-A-M. Je moet achter alles zelf aan. Blijven bellen en  e-mailen, wat we dan ook heel fanatiek deden. Een keer was Kristel aan het bellen met de Nomadmedewerker waarmee ik tegelijkertijd aan het chatten was. Denk dat ze wel een beetje gek van ons werden! Maar nu is het dan allemaal geregeld. Zondag 3 mei vliegen we naar Johannesburg. Daar blijven we een dagje en een nachtje en dan worden we opgehaald met de bus en racen we door naar de hoofdstad van Mozambique Maputo waar de toer begint.

Misschien gaan Kristel en ik daarna nog een keer een stukje van de Garden Route doen in een weekend. Op een feestje van een meisje die we via via hadden leren kennen. (Kristel woonde in Mexico en een jongen die ze daar kende die gaf haar wat nummers van mensen die hij kende in Kaapstad voor als ze zich hier zou vervelen. We hebben een keer 1 van de nummers gebeld. De gozer in kwestie was een DJ dus we gingen naar 1 van zijn avonden en daar leerde ik een vriendin van hem kennen die ons uitnodigde voor haar afscheidsfeestje van die week.) Ze gaat verhuizen naar Knysna dat op de Garden Route ligt. Een aantal vrienden van haar gaan haar daar opzoeken en wij gaan dan waarschijnlijk mee. Weten we gelijk alle leuke lokale plekjes en hebben we een gratis overnachting haha.

De rest van de Garden Route club, behalve Alesandra, gaan de roadtrip deze week nog wel doen. Zonder planning of wat dan ook..Dus als zij met zn 4-en krap in de auto moeten slapen omdat alle accomodaties volgeboekt zijn terwijl de regen door de auto heenlekt, lig ik lekker in 30 graden in mn hotelbedje…

I'mmmmm coming up so you better get this party starteddddd

Rock this party


Dance everybody


Make it hot in this party


Don't stop, move your body


Terror Township Tour

Van de 6 miljoen inwoners die Kaapstad heeft wonen ongeveer 3 miljoen mensen in een township. Als je vanaf het vliegveld Kaapstad inrijdt zijn de townships langs de snelweg het eerste wat je ziet. Geeft je niet echt een vrolijk vakantiegevoel. Want ze overdrijven niet hoor, op het acht-uur-journaal. Ze wonen echt met zn 10-en in een hutje waar jij nog niet eens je fiets in zou willen parkeren. Inderdaad, zonder playstation, inloopkast en koelkast met ingebouwd plasmatvtje. Allemaal dingen waar wij al bijna niet meer zonder kunnen. Politiebusjes staan langs de snelweg als er file is, omdat anders de gangsters uit de townships de weg op rennen en als een gek iedereen beginnen te beroven.
Zo nu en dan hoor je natuurlijk ook wel eens wat. Onze maid Maria bijvoorbeeld doet soms een boekje open over wat er allemaal bij haar in de township gebeurd. Kleine kinderen die rattengif snuiven om high te worden, bewoners die elkaar beroven, armoede, alcoholisme, geweld enzovoorts. Ik zat een beetje te twijfelen of ik een township tour wilde doen of niet. Aan de ene kant wilde ik het wel eens zien, aan de andere vond ik het een beetje raar/onbeleefd om even te gaan kijken ‘hoe arm de mensen daar wel niet zijn’ 
Heb me uiteindelijk toch opgegeven voor een toer. Samen met Markus, Anke en haar vriend en Tom naar 3 verschillende townships geweest. De gids woont zelf ook in 1 van de townships. Hij heeft wel genoeg geld om er weg te gaan, maar hij wil er graag blijven wonen omdat hij het er bruisend en gezellig vindt. Dat waren nou niet echt woorden die ik met township in associatie bracht. 
De eerste township die we bezochten maakte op mij wel indruk. Heel voorzichtig liepen we eerst nog naast de gids. Best veel mensen kwamen op ons af en maakten een praatje met ons. De praatjes gingen niet veel verder dan ‘hey waar komen jullie vandaan en hoe heet je’ maar toch. De eerste vijf minuten denk je nog, jaja praatje maken. Je wilt me gewoon afleiden zodat je mn telefoon kan jatten. Maar na een tijdje durf je terug te praten tegen de enge township mensen en is er eigenlijk niets aan de hand. Er waren ook een heleboel kleine kindjes die ons maar wat interessant vonden. Ze wilden allemaal opgetild worden. Als we dan ergens langsliepen waar muziek was, begonnen ze te dansen. De allerkleinsten, die nog amper konden lopen, hadden al een partij moves! Shake your booty down low, all the way to the floo. We hebben een zelf-gebrouwen biertje gedronken. Dat wordt gemaakt in een soort emmer en daar moet je dan voor knielen en omstebeurt eerbiedig een slokje uitnemen. Dat is in iedergeval het proces voor de toeristen. Zelf gieten ze het waarschijnlijk staand al boerend in 1 keer naar binnen.
Ook gezien wat de mensen daar eten. De kop van een schaap wordt afgehakt. Dat koken ze en zo krijg je het mee. Wij hadden er ook eentje gekocht. Stukjes vlees kan je eruit snijden en de tong en de ogen schijnen ook verrukkelijk te zijn. In plaats van heel cool te zijn en ook een stukje te proberen ging ik bijna over mn nek. We hebben gekeken bij een groep meisjes die een dansles kregen. Ziet er echt supergaaf uit die Afrikaanse dans. Ik, Kristel en Esther willen ook lessen gaan volgen, maar buiten de townships wordt het eigenlijk niet gegeven. Jammer. Wat mij erg verbaasde is dat een aantal mensen ons bedankt hebben. Ze vinden ons goede mensen omdat we interesse tonen in hoe ze leven en niet net doen alsof de townships en alle problemen ervan niet bestaan. Er zitten flink wat rotte appels tussen maar een hoop mensen zijn erg vriendelijk in de townships. Met een interessante ervaring rijker (en nog steeds in het bezit van mn telefoon yesyes) weer naar huis gegaan.

Crazy Cars in Cape Town

Als je niet zo’n goede chauffeur in Nederland bent, ben je dat in Kaapstad wel. Als je maar wat aanklooit op de weg, mensen afsnijdt, ongelukken veroorzaakt en vooral veel en hard naar iedereen toetert, doe je niet onder voor de gemiddelde Capetonian. Als ik van mijn stage naar huis rij lijkt het wel een computerspelletje in de omgekeerde wereld. In plaats van mensen omver te rijden, heb je er hier een dagtaak aan om overstekende mensen NIET te raken. Mensen kijken niet maar rennen gewoon een beetje blindelings de straat op. Vervelen in de auto doe je hier nooit, zelfs niet als je geen muziek in je auto hebt omdat ze je radio gejat hebben. Niet alleen de rijstijl is shit, ook de auto’s zijn kut. We hebben dan ook al heel wat meegemaakt met al onze mooie gehuurde chico’s…

In het begin van mijn verblijf hier gingen we elke zondag naar La Med. Dat was onze favoriete club want onze helden, Goldfish, draaiden daar elke zondagavond. Heftig feestje altijd. Nu zijn ze helaas naar Ibiza voor het zomerseizoen. Gelukkig hebben we hun cd nog die we helemaal grijs draaien. Op 1 zondagavond waren we terug naar huis aan het rijden. De enorme heuvel bij Camps Bay op. Midden op de heuvel zaten we ineens zonder benzine. De benzinemeter is namelijk niet altijd even nauwkeurig.. In zn vrij de heuvel afgerold, auto ergens geparkeerd en met een taxi benzine gaan halen. Wij vol goede moed de auto weer gevuld en opgelucht gingen we voor poging 2. We hadden alleen niet echt genoeg benzine gehaald dus midden op de heuvel zaten we weer zonder. De jongens duwen, ik sturen en wachten op hulp van een huisgenootje. Die is benzine gaan halen en zo was het eind goed al goed.

Of de keer dat Kristel haar auto in de parkeergarage had staan, we weg wilden rijden en de auto niet meer wilde starten. De parkeergarage ging bijna dicht… 3 meisjes de auto duwen, en 1 jongen al sturende de auto proberen te starten. We moesten de auto een aantal verdiepingen naar beneden duwen. In en uit de auto springen, met de voeten meelopen vanuit de auto e.d. Heel graag willen we de video van de beveiliging bemachtigen.

Je moet niet gek opkijken als auto’s je ‘terugpakken’ voor je asociale rijgedrag. Ik sneed laatst een minibusje gruwelijk af. Nou kunnen minibusjes daar dus eigenlijk echt niets van zeggen aangezien die zelf een sport gemaakt hebben van mensen afsnijden. Het busje ging voor mij rijden en ging volop op zn rem staan zodat ik er bijna tegenaan knalde. Leuk…

Een ander voorbeeld is de auto van Paul. Omdat Devil’s Peak in de fik stond was de snelweg afgezet. Vind dan maar eens de weg door de wijken van Kaapstad heen naar je stage. Ineens keek ik in mn achteruit spiegel en zag ik Paul achter mij rijden. Wat nogal opmerkelijk was omdat hij een kwartier eerder vertrokken was dan ik. Wij zaten leuk gebaren naar elkaar te maken, te toeteren en te lachen. Daarna pakte ik een stoplicht die hij mistte (ha!). Twee seconden later werd ik gebeld of ik 1 van mijn beroemde mooie u-turns wilde maken rechtsomkeert. Zijn auto was er ineens mee gekapt. Gelukkig had ik Markus bij me die weet wel veel van auto’s. Markus beweerde dat zijn koelvloeistof op was. Paul rennen naar de dichtsbijzijnde supermarkt ‘friendly salt river supermarket’. De lege flesjes water verstopten we in mijn auto. De carrentals mochten er natuurlijk niet achter komen dat Paul vergeten was de vloeistof bij te vullen! Uiteindelijk bleek er een lek in te zitten.

Tanken wordt gedaan voor je in Zuid-Afrika. Je hoeft alleen maar in de auto te zitten en te vertellen voor hoeveel je wilt tanken, dat ze je raampjes moeten schoonmaken en je olie en water moeten checken. Bij Thomas hadden ze na dit ritueel zijn motorkap niet zo goed dichtgedaan. Dus toen hij lekker op de snelweg aan het boeken was, vloog ineens zijn motorkap door de voorruit heen. Zo zijn er nog tal van voorbeelden.

En als je dan alle autopech overleeft, moet je de volgende hinderlaag nog zien te overwinnen. Laat nooit spullen in je auto liggen. Auto’s worden uit je auto gesloopt. Ruitje wordt ingetikt om Stefan zn verrachte sportschoenen mee te kunnen nemen. En geloof me, die zijn het echt echt echt niet waard. De rest van het huis is er wel blij mee. Het zou me niets verbazen als iemand een knakker ingehuurd heeft om die stinkbommen te verdonkeremanen. Zelfs hele auto’s verdwijnen om nooit meer terug te worden gevonden..

Magische surfervaring van Ros

In Kaapstad zijn er een aantal stranden waar de golven (naar het schijnt) perfect zijn om te surfen. Aangezien iedereen enthousiast aan het skydiven, bungeejumpen en sharkdiven is, moest ik ook maar weer eens iets stoers ondernemen. Een collega van me die surft hier bijna elke dag en die had wel eens voorgesteld om het me te leren. Eerst een beetje de boot afgehouden maar na een tijdje dacht ik ach, waarom ook niet. Nou ik kan je vertellen waarom niet: 


1 je haar wordt nat

2 er zwemmen daar haaien


Bij sharkdiven weeeet je tenminste wanneer je een haai gaat tegenkom

en met het surfen hier is het een verrassing. Rond een uurtje of 12 waren we naar Muizenberg gereden. Op dat strand wordt eigenlijk alleen maar gesurft en de golven zijn e rook goed voor amateurs. Een amateur ben ik natuurlijk niet, ik had er echt talent voor al zeg ik het zelf. De eerste struggle was om in de wetsuit te komen. Degene die ik had gehuurd was nog niet helemaal opgedroogd van de vorige surfles dus het duurde even. Na een beetje tijd rekken (oh nog even zonnenbrand opdoen, haar in een staart, even wat drinken, afleidend gesprek beginnen), was het dan zover; we gingen het water in! Muizenberg staat niet alleen bekend om de goede golven maar ook om de hoeveelheidhaaien. Ik hoorde wat leuke verhalen van piloten voordat ik erheen ging. Blijkbaar zien die als ze boven Muizenberg vliegen vaak haaien vlakbij de surfers heen zwemmen. Er zijn wel een aantal haaienspotters die de hele dag in hun spottershuisje met de verrekijker op de loer liggen maar toch. Best eng. Als het alarm eenmaal af gaat kan het al te laat zijn. Misschien was het maar goed dat ik mn lenzen na de eerste golf al verloren was, al zwommen er 10 naast me had ik het nog niet doorgehad. Na een klein beetje theorie over hoe je het board moet vasthouden enzo gingen we de zee in. De theorie was ook wel nodig, een andere xchange student van ons hier was vorige week voor het eerst gaan surfen. Vol goede moed liep hij met zijn board voor zich uit de zee in. Toen kwam er een flinke golf en kwam zn board tegen zn kin aan met wat hechtingen ten gevolge. Dat ging mij niet gebeuren natuurlijk! Nou eindelijk lag ik op mn board en mn collega stond achter me een beetje te coachen. De eerste de beste golf gooide me de zee in, over de kop en het board kwam op mn hoofd terecht. Leuk zeg surfen. Tja, toen had ik niet zoveel zin meer. Ik gooide er even wat (volgens hem grappige) Nederlandse scheldwoorden uit. Ik dacht echt pff waar ben ik nu weer aan begonnen. Maarja gelukkig moest ik van mn stenge leraar gelijk weer op het board gaan liggen. Het was wel fijn dat hij er was, hij duwde me elke keer een beetje de golf op. Al zeg ik eigenlijk liever dat ik zelf gewoon keihard vooruit peddelde. De tweede poging was wel echt leuk. Ik lag gewoon op mn buik op mn board en de golf nam me helemaal mee naar het strand. Dat gaf wel een kick! Daarna volgende nog aardig wat pogingen. Na een tijdje lukte het me om ‘ongeveer’ staand op het strand aan te komen. 1 keer ging ik recht op een klein jongetje af. Gelukkig wist ik die een beetje te ontwijken en maar helaas was zn moeder toen de pineut. Ook wel een beetje stom van hen om daar te gaan zwemmen aangezien de hele zee alleen maar vol zit met surfers en ja op een surfplank zit nou niet echt een rem. Na een uurtje of 2/3 surfen waren we er wel helemaal klaar mee. Ik tenminste, hij lachte zich helemaal kapot natuurlijk. De wetsuit uitkrijgen was zo mogelijk nog lastiger. Uitgeput (ik dan) zijn we toen nog een lekkere zeemaaltijd gaan eten. Surfen is een struggle, maar wel superstoer!

Beachbabe of Safarigirl?

Niet voor niets noemen mijn huisgenoten mij prinsesje. Bovendien plaatst iedereen die me ook maar enigzins kent mij zonder een moment van twijfel in de eerste categorie. Maargoed, ik ben in Afrika en dan moet je een safari maken. Tim is voor een week in Kaapstad en dus heb ik van mijn werk een paar dagen vrij gekregen. Zaterdag werden we door Taxi Jorg opgehaald, die ook om half 4 sochtends graag praat. Naar Johannesburg gevlogen en daar na wat stops doorgereden naar de natuurparken. Aangekomen onze lodge gezien in het Tremisana park. Gelijk de jeep in met een aantal andere mensen voor een sunset-drive. Tijdens deze rit wat olifanten, giraffen, herten en neushoorn gezien. Voor een eerste keer was dat echt al heel erg indrukwekkend. Vooral ook omdat je heel dichtbij de dieren kon komen. Tussendoor wat drinken ergens in de bush met wat borrelnootjes erbij. S’avonds een lekkere Afrikaanse maaltijd. Een bonensoep, struisvogelvlees (wat ik niet durfde te eten haha sommige dingen zijn me net iets te avontuurlijk) en een lekker toetje. De logde was precies zoals een vakantieverblijf hoort te zijn. Snoepjes en zeepjes op je kussen, airconditioning en het was leuk aangekleed. Vroeg naar bed en om een uurtje of 5 weer vroeg uit de veren. Met een gemengd gezelschap uit Australie, Zuid-Afrika, Duitsland en Frankrijk met een jeep naar het Krugerpark toe. Park klinkt misschien niet zo indrukwekkend maar het is wel even mooi 2 keer zo groot als heel Nederland. Daar hebben we als ontbijt een lekkere picknick klaargemaakt en daana waren we er klaar voor om wat dieren te spotten. Wel echt leuk om met zn allen de bosjes in te turen opzoek naar dieren. Dit keer ook buffalo’s, gnoe’s, nijlpaarden en krokodillen gezien. Van de big 5 van Afrika mistten we alleen de leeuw en het luipaard. Vanaf het Krugerpark reden we rond een uurtje of 6 terug. Deze nacht sliepen we in een boomhut in een ander park. De enige overeenkomst met de vorige huisvesting was het tijgerdekbed. De hut was heel hoog in de bomen en dat was wel heel erg cool. Minder cool was dat je naar beneden moest lopen voor een douche of de wc. Onderweg kwam je hele grote enge spinnen tegen en er stond een bordje dat je voorzichtig moest doen omdat er luipaarden, buffalo’s of neushoorns rond konden lopen. Echt back to basic. Echt lekker hebben we de eerste nacht e rook niet geslapen onder de klamboe. ‘Hoorde jij dat ook’ ‘Wat was dat’ ‘Ga jij kijken’. Beestjes zaten in de hut en er kwam zelfs een rat naar binnen. Dan voel je het de hele tijd ook overal kriebelen! Gelukkig zie je het resultaat van een nacht slecht slapen niet omdat er ook nergens een spiegel te bekennen is. Die dag weer vroeg naar het Krugerpark. Aangezien we de enige twee gasten waren die op die dag naar het Krugerpark gingen hadden we een prive-tour. Na een tijdje rondrijden zagen we een leeuw! 4 vrouwetjesleeuwen hadden het gemunt op een groepje zebra’s. Helaas hebben we de aanval niet gezien, omdat onze gids zei dat ze er soms wel een hele dag over kunnen doen. En we moesten naar de wc. Na de lunch begon het heel hard te regenen. Dan zie je weinig dieren meer. Met zn tweetjes mochten we voorin bij de gids komen zitten zodat we niet zo erg nat werden. Hij vertelde ook veel interessante verhalen en leuke anekdotes over de dieren. Rond een uurtje of 7 weer terug, eten en naar bed. Vanmorgen een morning walk gedaan, oo met zn tweetjes en een gids. Kwamen een buffalo tegen. Dat was eng! Als je dan te ver doorloopt en je dicht in de buurt komt bij ze vallen ze je aan en je overlevingskansen zijn dan nogal gering. Dus de gids zei dat we heel zachtjes keihard achteruit moesten lopen en dat deden we maar al te graag. Na de tour en het ontbijt in de auto terug naar Johannesburg. Daar een rondje Joburg gedaan met een gids die daar woont. Downtown zag je echt geen enkele blanke! Er was zelfs een heel mooi luxe hotel gesloten omdat het er voor toeristen niet veilig genoeg meer is. Dat wordt nog wat met het WK van 2010. Wel liep er erg veel politie op straat. Alleen de gids vertelde dat de politie soms wel erg corrupt is. Mensen werden continu aangehouden. Daarna terug naar het vliegveld en weer veilig in Kaapstad terug aangekomen. Eerst maar eens uitgebreid gedoucht, dit keer zonder kakkerlakken en spinnen. Het was echt een hele belevenis en supervet, Echt heel gaaf om alles eens in het echt te zien ipv op discovery of in de dierentuin. Maar hoe leuk het ook was, stiekem is de beachbabe in mij wel weer blij als ik morgen op het strand lig…